Rzeczywistość uchodźców w Libanie
Wzdłuż granicy Libanu, z dachów budynków i wyższych wzgórz, ludzie wyciągają w górę telefony komórkowe. Można bowiem złapać syryjską sieć i dowiedzieć się co dzieje się z członkami rodzin, którzy tam zostali. Robią tak codziennie tysiące uchodźców z Syrii mieszkający w Libańskich wioskach.
Liban – kraj graniczący z Syrią i Izraelem od miesięcy pogrążony jest w głębokim kryzysie politycznym i ekonomicznym. Powoduje on rosnącą inflację, gwałtowny wzrost cen i utratę możliwości zatrudnienia spychając kolejnych ludzi w ubóstwo. Do pogłębienia się napięć społecznych, kryzysu gospodarczego, gwałtownych zmian demograficznych, zubożenia i niezadowolenia miejscowego społeczeństwa, a w konsekwencji do radykalizacji, przyczynia się napływ uchodźców i migrantów z Palestyny, Iraku i Syrii.
Według statystyk Wysokiego Komisarza ONZ ds. Uchodźców, w liczącym ok. 4,1 mln Libanie przebywa ponad 1,15 mln zarejestrowanych uchodźców z Syrii. Syryjscy uchodźcy nie mogą tworzyć obozów. Mieszkają w improwizowanych osadach namiotowych, opuszczonych budynkach, garażach lub w palestyńskich obozach, niektórzy wynajmują mieszkanie w południowych dzielnicach Bejrutu. Legalną wizę można dostać na rok. Po tym czasie, trzeba za pobyt płacić, lecz większości uchodźców na to nie stać. Przebywają więc na terenie kraju nielegalnie, zazwyczaj pracują na czarno wykonując wszelkie możliwe prace, by utrzymać często wielodzietną rodzinę. 70 % syryjskich uchodźców żyje w skrajnym ubóstwie. Normą jest to, że żyją na niewielkich powierzchniach. Wielodzietne rodziny mieszkają w jednym lub dwóch pokojach w tragicznych warunkach. Ci syryjscy uchodźcy, którym uda się znaleźć legalną pracę spotykani są z dyskryminacją płacową wynikająca z ich statusu uchodźcy.
Ponad połowa uchodźców w wieku szkolnym, nie ma dostępu do edukacji. Jedyną rzeczywistość, jaką zna, to rzeczywistość namiotu. Pierwszy obraz po wejściu do obozu, to zawsze dziecko. Czasem biegające boso, czasem, w letnich butach, zawsze uśmiechnięte. Większość z nich urodziła się w namiocie i nie znała tej definicji domu, która znana jest nam. Uchodźcy nie widzą swojej przyszłości w Libanie, chcieliby uciec do Francji lub Niemiec, dlatego starają się jak najwięcej inwestować w edukację dzieci.
5 państw graniczących z Syrią (Irak, Izrael, Jordania, Liban i Turcja) zamknęły swoje granice dla ludzi uciekających przed konfliktem. Toczący się konflikt w Syrii, w tym ostatnie ataki w Aleppo, prawdopodobnie oznaczają, że więcej ludzi będzie starało się uciec. Niechęć związana z przyjmowaniem przez sąsiednie państwa napływającej ludności jest nie tylko z obawą z nagłymi przyrostami demograficznymi, ekonomią, czy gospodarczymi utrudnieniami, ale też obawą o aktywność islamistów z Państwa islamskiego i Frontu an-Nursa. Również rząd w Bejrucie nie ma spójnej strategii walki z dżihadystami, a wciąż widoczny jest wzrost liczby eksternistów, co znacznie obniża poziom bezpieczeństwa ludności w Libanie.
Każda syryjska rodzina kryje wśród swoich członków historie mrożące krew w żyłach. Na tamtych terenach brakuje odpowiednich organizacji międzynarodowych wspierających i pomagających, gdyż ich działalność jest tam bardzo utrudniona. W tej trudnej rzeczywistości towarzyszą uchodźcom i migrantom Salezjanie. W Jbeil, znajdują się dwa domy salezjańskie skupiające wspólnoty syryjskie i irackie zamieszkujące obszar Jbeil i na przedmieściach Bejrutu. Przez cały rok organizowane są tam zajęcia społeczno-edukacyjne i rekreacyjne, ale też i takie nakierowane na integrację, angażujące Libańczyków. W okresie wakacyjnym aktywność domów wzrasta i organizowane są obozy wakacyjne, z których miejscowa ludność chętnie korzysta. Dzielą się oni swoim życiem, wyzwaniami- opowiadają o nich budząc w ludzkich sercach wrażliwość.
Helena Zmitrowicz-Ostrowska
Źródła:
www.bbn.gov.pl | reporting.unhcr.org | www.hrw.org | Edyta Januszewska ,,Heterotopie dziecięcego uchodźstwa- Syryjczycy w Libanie” | swiatlekarza.pl | caritas.pl
