To będzie już mój ostatni wpis do mojego misyjnego pamiętnika. Przyszedł czas i na mnie, aby wrócić do domu. Ten tydzień wypełniony był łzami. Łzami zarówno radości, że niedługo zobaczę moją rodzinę, jak i smutku, że zostawiam swoją rodzinę tutaj. W ciągu tego roku udało mi się niesamowicie wiele zrobić, za co jestem wdzięczna. Ale […]
Mój czas tutaj powoli dobiega końca. Im bardziej o tym myślę, tym bardziej jest mi smutno Nie chcę opuszczać tego miejsca i nie chcę rozstawać się z ludźmi, którzy stali się dla mnie rodziną. Zastanawiałam się co mi się tutaj tak podoba i za czym będę tęsknić. Przecież generalnie to miejsce jest pełne śmieci, dymu, […]
Mój wakacyjny czas miał już dobiegać końca, gdyż dzieci miały wracać do szkoły 3 kwietnia, ale nikt się nie pojawił… Tak ja u nas wrzesień jest miesiącem rozpoczęcia roku szkolnego, tak tutaj nie ma ustalonego miesiąca. W naszej szkole miał być to kwiecień, ale już oficjalna informacja głosi, że nowy rok szkolny rozpocznie się w […]
W miniony weekend odwiedziłyśmy placówkę Sióstr Salezjanek w Tonj. Musiałyśmy pokonać 100 km po afrykańskich drogach, co zajęło ponad 3h.
Czasem to co widzimy to tylko wierzchołek czegoś co głęboko schowane. Tak właśnie postrzegam realia w Sudanie Południowym. Dopiero rozmawiając z miejscową ludnością konfrontuje moje obserwacje i spostrzeżenia. Jak wiele pokory i zrozumienia to wymaga…
Dzisiaj mija drugi tydzień, odkąd przyleciałyśmy do Wau. Można powiedzieć, że już się tu zadomowiłyśmy. Jednak wciąż coś nas zaskakuje. Czasem ciężko to zrozumieć, a czasem wręcz zachwyca. Taka nasza misyjna codzienność złożona z małych zachwytów.
W piątek zaraz po śniadaniu pojechałyśmy do szkoły Auxilium. Paula, Hela i ja remontowałyśmy klasę, którą wczoraj zaczęła Hela. Był z nami również pracownik sióstr. Niestety szybko się ulotnił, wymigując się od pracy. Na szczęście mamy innych pomocników…
Po przyjeździe do naszej placówki w Wau czułam ciągle zmęczenie. Pewnie dużo się złożyło: długa podróż, zmiana klimatu oraz ogrom wrażeń, zwłaszcza z obozu dla uchodźców. To co tam zobaczyłam ciągle mam w głowie. W każdym razie cieszyłam się, że przyjechaliśmy w sobotę. Dzięki temu miałyśmy dwa dni na zaaklimatyzowanie się i odpoczynek.
26 godzin – tyle wystarczyło, aby przenieść się w zupełnie inny świat. Samochodem z Wrocławia do Warszawy, samolotami do Dubaju i Dżuby. W ciągu jednego dnia mogłyśmy doświadczyć bogactwa europejskich i dubajskich lotnisk, oraz skromności i minimalizmu na lotnisku w Sudanie Południowym czy w obozie dla uchodźców. Ale o tym za chwilę.
Wśród zawirowań związanych z tworzeniem egzaminów, ich drukowaniem i wystawianiem ocen, nawet nie zauważyłam, jak upłynął kolejny miesiąc. Wiele godzin spędzonych przy drukarce i komputerze, były dla mnie nie lada wyzwaniem.
Podczas ozdabiania choinki i świątecznych porządków Siostra Dolores nagle oznajmiła mi, że mogę się pakować. Nie, nie wyrzuciła mnie 😉 Dostałam pozwolenie na spędzenie Bożego Narodzenia razem z wolontariuszami z SWM Kraków Darkiem, Jolą i Adamem w Tonj.
W środę rano obudziłam się słysząc za oknem deszcz. Pomyślałam – super, mogę sobie dłużej posiedzieć przy śniadaniu. Bo tutaj deszcz oznacza, że nikt nie przyjdzie na czas do szkoły, o ile w ogóle ktoś przyjdzie…
