Myślę, że po raz ostatni (podczas tego projektu) siedzę przy drewnianym stole, przed Centrum Don Bosko. Przed sobą mam szkołę, która już za kilka dni zapełni się uczniami, po prawej stronie jest szklarnia, w której z chwastami dzielnie walczy br. Andrew, a na lewo jest Care Center i chłopcy, którzy machają na przywitanie.
Problemy z komunikacją, brak możliwości porozmawiania o czymś więcej niż tylko o tym jak się czujesz doskwierają mi niejednokrotnie.
W tym dzikim, komunistycznym kraju, wypełnionym kurzem, piaskiem i … ryżem, każdy dzień przynosi nam coś nowego. Mimo, iż niemal codziennie nasz plan dnia wygląda tak samo, to wieczorne podsumowanie otwiera nasze oczy coraz to szerzej, na otaczającą nas rzeczywistość.
„ Jestem podobny do pelikana na pustyni.”
Ostatni tydzień obfitował w wiele spotkań. Poznawanie nowych ludzi, miejsc i tradycji kraju Chinggis Khaana. Ale po kolei…
„ Nie miał za wiele ten, kto miał dużo. Nie miał za mało ten, kto miał niewiele”.
Słowa, które Agata wypowiedziała na lotnisku, a które znalazły odzwierciedlenie w całej naszej podróży: „jeszcze nie panikujmy”.
