We wtorek rano budzimy się i po przedpołudniowych zajęciach idziemy na obiad. Woła nas ksiądz Piotr i przekazuje telefon z otwartą video rozmową z Pauliną, która przyjeżdża tutaj na miesiąc na początku marca. Opowiadamy jej jak tutaj wygląda życie, odpowiadamy na kilka pytań. Dalsza część dnia tak samo jak środa i czwartek są bardzo schematyczne. […]
We wtorek budzimy się i idziemy na śniadanie, aby zaraz potem rozpocząć zajęcia z nauczycielami. Poważnie zaczynamy myśleć nad przeprowadzką z powrotem do naszego pierwszego domu, ale postanawiamy to zrobić dopiero, gdy założą nam siatkę dokoła domu.
Do momentu znalezienia komputera Ady wszystkie aktywności w oratorium zostały zawieszone. Włącznie z popołudniowymi rozgrywkami sportowymi, wieczornym czasem nauki, jak również zajęciami komputerowymi. Po kilku dodatkowych dniach przerwy i psychicznego resetu wracamy do prowadzenia lekcji.
Sobotni poranek jednak pokrzyżował nam wszystkie plany. Kunkujang Mariama to bezpieczne miejsce, bez obaw poruszamy się po nim nawet po zachodzie słońca. Jednak tak jak wszędzie, także tutaj znajdą się osoby, które nie mają dobrych intencji w stosunku do mieszkańców wioski i do nas.
Dziś jest wtorek. Dzień zaczynamy od porannej mszy o godzinie 7:00. Gdy wychodzimy z domu jest jeszcze zimno i ciemno. Po Eucharystii udajemy się na śniadanie do domu misyjnego, po którym chwilę odpoczywamy, a następnie idziemy do holu, aby w pracowni komputerowej przygotować zajęcia komputerowe dla naszych uczniów.
Po 17 godzinach podróży, we wtorek w końcu opuszczamy lotnisko w Banjulu widząc czekającego już na nas księdza Piotra Wojnarowskiego i dwie animatorki. Mija godzina drogi samochodem, której towarzyszą rozmowy na przeróżne tematy. Po raz drugi możemy zobaczyć piękno Gambii. Zaczyna się nasza misja.
