Kolejny tydzień misyjnego wyjazdu minął nam bardzo pracowicie i ciekawie. Miałyśmy tę przyjemność wybrania się na wycieczkę do miejscowości Tonj. Znajduje się ona niedaleko Wau (około 1,5 h). Jednak dojazd tam nigdy nikomu nie zajmuje tyle czasu. Sezon deszczowy gwarantuje głęboką zieleń wokół drogi, ale również z tego samego powodu podróż trwała 3 godziny.
Od jakiegoś czasu razem z dziewczynami brałyśmy udział w pewnym konkursie. Chociaż żadna z nas nie chciała być jego uczestnikiem, Hela zajęła pierwsze miejsce. Oli przypadła druga pozycja. Ja od początku postawiłam sprawę jasno i uparcie bronię się przed zajęciem jakiegokolwiek miejsca. Nasz konkurs, już tłumaczę, dotyczy zachorowania na… malarię.
Sporo się wydarzyło, więc zapowiada się dłuższy post. Polecam wygodnie się rozsiąść z kubkiem czegoś gorącego (albo chłodnego – w zależności od temperatury otoczenia) i zagłębić w moją pisaninę. Dziś zabiorę Was na spacer i na imprezę.
Wszystko co dobre niestety szybko się kończy, tak też było z naszą misją w Tappicie. Ostatnie dni były dla mnie bardzo trudne, ponieważ ciężko jest się pożegnać z ludźmi, których znasz niby tylko 3 tygodnie, ale czujesz jakbyś znał Ich całe życie, ale zacznijmy od początku…
Niedziela wieczór. To czas, gdy trzeba podsumować poprzedni tydzień, a jednocześnie przygotować się na kolejny. A dzieje się wiele. Jedni odjeżdżają, inni przyjeżdżają. W ciągu tego tygodnia nasza salezjańska wspólnota zmieniła się nie do poznania. Przynajmniej nie możemy narzekać na monotonię dnia codziennego. Ale po kolei.
Choć czas nas goni to (prawie) ostatni tydzień w Tappicie spędzamy aktywnie. W Niedzielę udaliśmy się do wioski Ziah gdzie mogliśmy uczestniczyć w Eucharystii.
Już mija ponad miesiąc odkąd jesteśmy w Sudanie Południowym. Mam jeszcze takie momenty, w których siadam na przedszkolnym murku i obserwując biegające dzieciaki wciąż nie mogę uwierzyć, że tutaj jestem.
Afryka. Gambia. To już ponad tydzień jak znowu wylądowałam na tym kontynencie. Na pierwszy rzut oka wszystko wydaje się takie same. Jednak szybko przypominam sobie o różnorodności między afrykańskimi krajami. Ale do tego jeszcze wrócę.
Podczas ostatniego tygodnia nasze emocje zmieniały się jak w kalejdoskopie – od smutku jednego dnia przez walkę o jedzenie wśród dzieci, po radość następnego, gdy mogliśmy wręczyć dzieciom nagrody. Ale zacznijmy od początku.
Prowadziłyśmy tygodniowe zajęcia dla dziewczyn z klas 5-8. Miały krótkie wakacje i w tym czasie przez trzy godziny dziennie starałyśmy się przeprowadzić dla nich zajęcia. Piszę tego posta już trochę zmęczona i szczęśliwa, że dobrnęłyśmy do końca. Wydaje mi się, że przez ten tydzień nauczyłam się więcej o sobie, niż nauczyłam ich.
Zakończyły się półkolonie letnie organizowane przez Salezjanów w Libanie w El-Houssoun. Był to czas spokoju i życzliwości, to właśnie tego potrzebowali Libańczycy w środku dramatycznego kryzysu społecznego, politycznego i gospodarczego.
Po pobycie kilka dni w Monrovii udaliśmy się do Tappity.
