Podczas ozdabiania choinki i świątecznych porządków Siostra Dolores nagle oznajmiła mi, że mogę się pakować. Nie, nie wyrzuciła mnie 😉 Dostałam pozwolenie na spędzenie Bożego Narodzenia razem z wolontariuszami z SWM Kraków Darkiem, Jolą i Adamem w Tonj.
Ruszamy z kampanią „Mongolski maluszek czeka na ciuszek”. Jej celem jest pomoc w przetrwaniu srogiej zimy mieszkańcom Domu dla Chłopców Ulicy w Ułan Bator.
W Mongolii już zima w pełni, a we wrześniu dzieci wróciły do szkoły. Jednak wspominamy jeszcze letni czas. Zobaczcie jak nasi podopieczni z Domu dla Chłopców Ulicy w Ułan Bator spędzili wakacje.
W środę rano obudziłam się słysząc za oknem deszcz. Pomyślałam – super, mogę sobie dłużej posiedzieć przy śniadaniu. Bo tutaj deszcz oznacza, że nikt nie przyjdzie na czas do szkoły, o ile w ogóle ktoś przyjdzie…
Wróciłam do Polski tydzień temu, od tego momentu czas mijał mi na spotkaniach z rodziną i przyjaciółmi. Teraz jest niedziela i jestem sam na sam ze swoimi myślami i gubię się, nie potrafię ogarnąć rzeczywistości.
Kolejny tydzień misyjnego wyjazdu minął nam bardzo pracowicie i ciekawie. Miałyśmy tę przyjemność wybrania się na wycieczkę do miejscowości Tonj. Znajduje się ona niedaleko Wau (około 1,5 h). Jednak dojazd tam nigdy nikomu nie zajmuje tyle czasu. Sezon deszczowy gwarantuje głęboką zieleń wokół drogi, ale również z tego samego powodu podróż trwała 3 godziny.
Od jakiegoś czasu razem z dziewczynami brałyśmy udział w pewnym konkursie. Chociaż żadna z nas nie chciała być jego uczestnikiem, Hela zajęła pierwsze miejsce. Oli przypadła druga pozycja. Ja od początku postawiłam sprawę jasno i uparcie bronię się przed zajęciem jakiegokolwiek miejsca. Nasz konkurs, już tłumaczę, dotyczy zachorowania na… malarię.
Sporo się wydarzyło, więc zapowiada się dłuższy post. Polecam wygodnie się rozsiąść z kubkiem czegoś gorącego (albo chłodnego – w zależności od temperatury otoczenia) i zagłębić w moją pisaninę. Dziś zabiorę Was na spacer i na imprezę.
Wszystko co dobre niestety szybko się kończy, tak też było z naszą misją w Tappicie. Ostatnie dni były dla mnie bardzo trudne, ponieważ ciężko jest się pożegnać z ludźmi, których znasz niby tylko 3 tygodnie, ale czujesz jakbyś znał Ich całe życie, ale zacznijmy od początku…
Niedziela wieczór. To czas, gdy trzeba podsumować poprzedni tydzień, a jednocześnie przygotować się na kolejny. A dzieje się wiele. Jedni odjeżdżają, inni przyjeżdżają. W ciągu tego tygodnia nasza salezjańska wspólnota zmieniła się nie do poznania. Przynajmniej nie możemy narzekać na monotonię dnia codziennego. Ale po kolei.
Choć czas nas goni to (prawie) ostatni tydzień w Tappicie spędzamy aktywnie. W Niedzielę udaliśmy się do wioski Ziah gdzie mogliśmy uczestniczyć w Eucharystii.
Już mija ponad miesiąc odkąd jesteśmy w Sudanie Południowym. Mam jeszcze takie momenty, w których siadam na przedszkolnym murku i obserwując biegające dzieciaki wciąż nie mogę uwierzyć, że tutaj jestem.
